அபார்ட்மென்ட்

வணக்கம் நண்பர்களே. இது அபார்ட்மென்ட் என்ற எனது தொடர். இதை முழு நீலா தொடர் கதையாகா எழுத பபொரான். எனக்கு ஆதர்வ் குடுப்பிகனு நனக்குரன்.

K அபார்ட்மெண்ட்ஸ் என்ற அடுக்குமாடி குடியிருப்பின் பல கதாபாத்திரங்களின் கதை இது. நீங்கள் அதில் நிறைய கதாபாத்திரங்களைக் காண்பீர்கள். நான் உங்களுக்கு கொடுப்பதை நீங்கள் அனுபவிப்பீர்கள் என்று நம்புகிறேன்.

தங்கள் கருத்தை எனக்குத் தெரிவிக்க விரும்பும் எவரும் இது தா என்னோட முதல் கதை உண்மை கதை நா என்ன நடப்பது அப்படியே சொல்லலா போறேன்.

எனவே ஆதரவு பண்ணுவீங்க னு நெனைக்கறேன். உங்க எல்லா செய்திக்கும் பதில் தார வேண்டியது என் கடமை. அதோ தப்பு இருந்தா ஸாரி சொல்லிகறேன்.

எபிசோட் 1: மாடர்ன் சிட்டி மாடர்ன் கல்ச்சர்ஸ் அண்ட் மை மாடர்ன் பாபி

ஆகாஷ் விவரித்தார்

வணக்கம். என் பெயர் ஆகாஷ். நான் M. Com முதுகலை பட்டப்படிப்பை முடித்துவிட்டு பெங்களூர் (இந்தியாவில் உள்ள ஒரு நகரம்) சென்று கொண்டிருந்தேன். இது ஆண்டின் இறுதியானது. எந்த நல்ல நிறுவனத்திலும் திறப்பு இல்லை. அதனால் எங்கும் சேரும் முன் ஓய்வு எடுக்க நினைத்தேன்.

நான் பெங்களூர் சென்றதில்லை. ஆனால் எனது உறவினர் அண்ணன் ராகேஷ் கடந்த சில ஆண்டுகளாக அங்கு தனது மனைவியுடன் வசித்து வந்தார். பிரபலமான அடுக்குமாடி குடியிருப்பு ஒன்றில் அவர் தனது பிளாட் வைத்துள்ளார். அதே நேரத்தில் எனக்கு செமஸ்டர் தேர்வுகள் இருந்ததால் அவரது திருமணத்தில் கலந்து கொள்ள முடியவில்லை. அதனால். நான் அவருடைய மனைவியைச் சந்தித்ததில்லை.

எனது ரயில் அதிகாலையில் சென்றடையும் என திட்டமிடப்பட்டிருந்தது. எனவே நான் ஏற்கனவே ராகேஷின் முகவரியை அவரிடம் இருந்து முந்தைய இரவில் எடுத்திருந்தேன். அதிகாலையில் எனது தொலைபேசி அழைப்பால் அவரைத் தொந்தரவு செய்ய நான் விரும்பவில்லை. அண்ணி எப்படி இருப்பாள் என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தேன். அவள் மிகவும் அழகானவள். மிகவும் இனிமையானவள் என்று கேள்விப்பட்டேன்.

நான் முதல்முறையாக அவளைச் சந்திக்கப் போகிறேன் என்பதால். என் உடன்பிறந்த சகோதரனையும் குறிப்பாக அவன் மனைவியையும் சந்திக்க ஆவலாக இருந்தேன். பயணம் சுமார் 18 மணி நேரம் நீடித்தது. மேலும் எனது தொலைபேசியில் சில கேம்களை விளையாடுவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. சிறிது நேரம் கழித்து. நான் தூங்கிவிட்டேன். காலை 5 மணி ஆனது என்று தெரியவில்லை.

ரயிலில் இருந்த பேன்ட்ரி பையன்கள் “சாய். சாய்” என்ற அலறல் சத்தத்துடன் என்னை எழுப்பினர். ரயில் என்னை யஷ்வந்த்பூர் ஸ்டேஷனுக்கு அதன் திட்டமிட்ட நேரத்தில் அழைத்துச் சென்றது. ஆனால் எனது துரதிர்ஷ்டவசமாக. கேம் விளையாடியதன் சார்ஜ் குறைந்ததால் எனது ஃபோன் சுவிட்ச் ஆஃப் செய்யப்பட்டது. நான் 10 முதல் 15 நிமிடங்கள் பிளாட்பாரத்தில் இருந்தேன். எனது தொலைபேசியை சார்ஜ் செய்துகொண்டேன்.

பிறகு வண்டி ஸ்டாண்டுக்கு வெளியே சென்று ராகேஷ் அனுப்பிய முகவரியைக் காட்டினேன்.
ஸ்டேஷனில் இருந்து கொடுக்கப்பட்ட முகவரியை அடைய கிட்டத்தட்ட 1 மணிநேரம் ஆனது. K எண்டர்பிரைசஸ் என்ற நிறுவனத்தால் நன்கு பராமரிக்கப்படும் அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் அவரது பிளாட் இருந்தது.

கடைசியாக. 8 மணிக்கு. நான் செய்தியில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள பிளாட் நம்பர் ராகேஷ்க்கு முன்னால் நின்று கொண்டிருந்தேன். அபார்ட்மெண்ட் முழுவதும் அமைதியாக இருந்தது. மணியை அடித்து ஒரு நிமிடம் நின்றேன். ஆனால் யாரும் கதவைத் திறப்பதற்கான துப்பு இல்லை. மீண்டும் ஒலித்தேன். சில நொடிகளுக்குப் பிறகு. உள்ளே இருந்து சில குரல்கள் கேட்டன.

சில நொடிகளில் கதவு லேசாகத் திறந்தது. ஒரு கை எனக்கு எஃகு பாத்திரத்தைக் காட்டுவதைப் பார்த்தேன். என்ன நடக்கிறது என்று யோசித்தேன். ஆனால் அந்த கை ஒரு பெண்ணுடையது என்பதை கவனித்தேன். பாத்திரத்தையோ அல்லது வேறு எதையோ எடுத்துச் செல்லுமாறு அவள் என்னிடம் சுட்டிக்காட்ட முயன்றாள்.

கதவைத் தட்டி உள்ளே இருந்தவரிடம் வணக்கம் சொன்னேன். அவள் கதவைத் திறந்து என்னை நோக்கி எட்டிப்பார்த்தாள். அடடா. அவள் ஒரு தேவதை போல அழகாக இருந்தாள். அதிகாலை தோற்றத்தில் மேக்கப் இல்லாமல். தூக்கம் கலைந்த கண்கள் மற்றும் கலைந்த கூந்தல். அவள் சொர்க்கத்திலிருந்து வந்ததைப் போல.

அவள்: ஆமாம்! அது யார்?

நான்: நான் ஆகாஷ். இது ராகேஷ் வீடு. இல்லையா?

அவள்: ஐயோ! ஆகாஷ். நீ தான். கொஞ்சம் பொறு.

அவள் கதவைத் திறந்து சொன்னாள்: ராகேஷ் நேற்று என்னிடம் நீங்கள் இன்று வருகிறீர்கள் என்று சொன்னார்.

அவள் கதவைத் திறந்ததும். நான் சுயநினைவை இழந்தேன். இப்போது வரை. என் கற்பனையில். நான் என் அண்ணியை ஒழுக்கமான இந்திய புடவையில் அல்லது ஒரு நைட் கவுனில் கற்பனை செய்தேன். ஆனால் இங்கே அவள் அழகான தொடைகளின் நடுவில் முடிந்த தூக்க சட்டையை அணிந்து என் முன் நின்றாள்.

அவள்: எந்த ரயிலில் வந்தாய்?

நான் அவளை மேலும் முறைத்துப் பார்க்காமல் இருக்க முயற்சி செய்து அவளுக்கு பதிலளித்தேன்: ரா. . ராஜ்தானி.

அவள்: ராகேஷ் என்னிடம் நீங்கள் காலையில் வந்துவிடுவீர்கள் என்று சொன்னார். ஆனால் நான் இவ்வளவு சீக்கிரம் எதிர்பார்க்கவில்லை.

நான்: ஓ! அது சீக்கிரம் வந்துவிட்டது என்று தெரிந்திருந்தால் உங்களை தொந்தரவு செய்ததற்கு வருந்துகிறேன்.

அவள்: ஐயோ. பரவாயில்லை. வருந்தாதே. எப்படியும் சிறிது நேரத்தில். பால் பையன் பால் டெலிவரி செய்ய வருவார். உண்மையில். நான் அவர்தான் என்று நினைத்தேன்.

அவள் வீட்டிற்குள் நடக்க ஆரம்பித்தாள். நான் என் சாமான்களுடன் அவளைப் பின்தொடர்ந்தேன். அவளது வெறும் கவர்ச்சியான கால்களில் இருந்து என் கண்களை எடுக்க முடியவில்லை.

அவள்: சொல்லப்போனால். நான் யார் தெரியுமா?

நான்: ஆமாம். நீங்கள் ராகேஷ் மனைவி. இல்லையா?

அவள் மீண்டும் நடக்க ஆரம்பித்தாள்: ஹா ஹா ஹா! குறைந்தபட்சம் அது உங்களுக்குத் தெரியும். ஆனால் என் பெயர் தெரியுமா? என் திருமணத்தில் கூட நீ வரவில்லை.

நான்: ஆமாம். அப்போது என்னால் திருமணத்தில் கலந்து கொள்ள முடியவில்லை. எனக்கு செமஸ்டர் தேர்வு நடந்து கொண்டிருந்தது.

திடீரென்று அவள் என் பக்கம் திரும்பினாள். அவள் என்னை முறைத்துப் பார்த்தாள் என்று நினைக்கிறேன். ஆனால் அவள் சாதாரணமாக நடந்து கொண்டாள்: என் பெயர் உங்களுக்குத் தெரியுமா?

நான்: மன்னிக்கவும். சரியாகத் தெரியவில்லை. நான் அதை உங்கள் திருமண அட்டையில் பார்த்தேன். ஆனால் நான் மறந்துவிட்டேன்.

அவள்: நீ என்ன அண்ணி. உன் பாபியின் பெயர் கூட உனக்குத் தெரியாது. (இந்தியில் பாபி என்றால் அண்ணி என்று அர்த்தம். ) என் பெயர் ஷோபா. இப்போது அதை எப்போதும் மறந்துவிடாதே.

அவள் சொன்னது போல். பாபி என்ற வார்த்தை. ஒரு தீப்பொறி என் முழு உடலையும் கூச்சப்படுத்தியது. நான் ஒரு சிறந்த ரசிகன் மற்றும் சவிதா பாபியின் கதையை தொடர்ந்து படிப்பவன். நான் புன்னகையுடன் அவளுக்கு பதில் சொன்னேன்.

நான்: சரி பாபி. இனி மறக்கவே மாட்டேன்.

அவள்: ஐயோ. வணக்கம்! நான் கேளி செய்தேன். நீங்கள் என்னை பெயர் சொல்லி அழைக்கிறீர்கள். இந்த பாபி. மற்றும் அனைத்தும் மிகவும் பொதுவானதாக இருக்கும்.

நான்: இல்லை. என்னால் உன்னை பெயர் சொல்லி அழைக்க முடியாது. நீ எனக்கு மூத்தவன். ராகேஷ் என்னை வெளியேற்றுவான்.

அவள்: ஆஃப்! இந்த இடத்தில். ஒவ்வொருவரும் ஒருவரையொருவர் தங்கள் பெயரால் அழைக்கிறார்கள். சரி. ஒன்று செய். ராகேஷ் இருக்கும் போது நீ என்னை பாபி என்று அழைக்கலாம். ஆனால் வேறு எங்கும் நீ அப்படிச் சொன்னால் உன்னை வெளியேற்றுவது நான்தான்.

அவள் உறங்கும் சட்டையின் காலரைக் கட்டிக்கொண்டு தன் ஆதிக்கத்தைக் காட்ட சைகையில் உயர்த்தினாள். அதைச் செய்யும்போது அவள் சட்டை கீழிருந்து எழுந்தது. அவளது வழுவழுப்பான வெண்மையான தொடைகளை இன்னும் சில அங்குலங்கள் பார்க்க முடிந்தது. இது என் கவட்டைக்கு இடையில் மிகவும் அழுக்கு விளைவை ஏற்படுத்தியது. மேலும் எனக்கு லேசான எலும்புகள் ஏற்பட ஆரம்பித்தன.

நான் எனது மூன்று/நான்காவது உள்ளாடைகளை அணியாததால். என் சேவல் அதில் ஒரு சிறிய கூடாரத்தை உருவாக்கத் தொடங்கியது. அதை மறைக்க நான் விரைந்து சென்று சோபாவில் அமர்ந்தேன். ஆனால் எனக்கு ஆச்சரியமாக. அவள் முகத்தில் ஏற்கனவே பார்த்தது போல் ஒரு புன்னகை இருந்தது. ஷோபா அவர்கள் வீட்டில் உள்ள பொதுவான குளியலறையை நோக்கி விரலைக் காட்டினாள்.

அவள் சொன்னாள்: நீ ஃபிரஷ் ஆக வேண்டும் என்றால். அங்கேயே கழிவறை இருக்கிறது. அதற்குள் ராகேஷ் எழுந்திருக்கலாம். இந்த பால் பையன் இன்று எங்கே இருக்கிறான் என்று எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. ஒரு காரியம் செய். அவன் வந்தால் பாத்திரத்தை இங்கேயே வைத்திருப்பேன். அவனிடம் இருந்து பாலை எடு. நான் மாற்றிக்கொண்டு திரும்பி வருவேன்.

அவள் மீண்டும் தன் அறைக்கு சென்று கதவை மூடினாள். சில நொடிகள் கழித்து அவள் அறையில் இருந்து ஏதோ சத்தம் கேட்டது. ராகேஷ் விழித்திருக்கலாம். ஆனால் நான் மூக்கடைக்க முயற்சிக்கவில்லை. வீட்டின் உட்புறத்தைப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். திடீரென்று மணி அடித்தது. அதற்கு ஷோபா தன் அறைக்குள் இருந்து சொன்னாள்.

ஷோபா: ஆகாஷ்! அது பால்காரனாக இருக்க வேண்டும். தயவு செய்து அவரிடமிருந்து பாலை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்.

பாத்திரத்தை எடுத்துக்கொண்டு பால் பையனிடம் பால் எடுக்கச் சென்றேன்.

பால் கொடுத்தவுடனே கேட்கிறார்: நீங்கள் யார் சார்? ஷோபா மேடம் எங்கே?

நான்: நான் ராகேஷ் அண்ணன். ஷோபா மேடம் பிஸி.

பால்காரன்: சரி. ராகேஷ் சாரும் உள்ளே இருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன். அதனால்தான். சரி பிரச்சனை இல்லை. ஷோபா மேடத்திடம் நான் பணம் கேட்டேன் என்று சொல்லுங்கள்.

நான்: சரி. நிச்சயமாக. நான் அவளிடம் சொல்கிறேன்.

“சரி. ராகேஷ் சார் கூட உள்ளே இருக்காருன்னு நினைக்கிறேன். அதனால்தான். ” அது அவருக்கு விசித்திரமாக இருந்தது. நான் சமையலறைக்குச் சென்று பாலை கிச்சன் கவுண்டரில் வைத்துவிட்டு சமையலறையையும் வீட்டின் மற்ற பகுதிகளையும் பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

அது மிகவும் நன்றாக அலங்கரிக்கப்பட்ட பிளாட். அது மிகவும் விசாலமான வாழ்க்கை அறை. ஒரு பெரிய சமையலறை. மூன்று படுக்கையறைகள் மற்றும் ஒரு பால்கனியில் இருந்து நான் முழு நகரத்தையும் பார்க்க முடியும். அவர்களின் அறைக்குள் இருந்து மேலும் சிரிப்பு சத்தம் மற்றும் பேசுவதை என்னால் கேட்க முடிந்தது. அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருப்பது மட்டுமல்ல. சில கணவன் மனைவி காதலாகவும் இருக்கலாம்.

ஆனால் அவர்களின் பேச்சுக்களை புறக்கணித்து எனது நடத்தையை கடைபிடிக்க முயன்றேன். ராகேஷ் தனது கல்லூரிப் பெண்களுடன் உல்லாசமாக இருப்பதிலும் அவர்களை படுக்கைக்கு அழைத்துச் செல்வதிலும் எப்போதும் பிரபலமானவர். அப்போது எங்கள் ஊரில் அவர் ஒருவித பெண் வெறியர். இப்போது. அவரது அதிர்ஷ்டத்திற்கு. அவருக்கு அத்தகைய அழகான மனைவி இருக்கிறார்.

அவர்களது படுக்கையறை கதவு திறக்கப்பட்டதும். ஷோபா வெளியே வந்தபோது நான் இந்த கடந்தகால எண்ணங்களில் தொலைந்தேன். இப்போது அவள் நீண்ட சாடின் நைட் கவுனில் இருந்தாள். ஒரு வேளை அவள் எனக்கு முன்னால் தூங்கும் சட்டையுடன் நடக்க விரும்பவில்லை. ஆனாலும். எந்த ஆணும் பைத்தியம் பிடிக்கும் ஒரு அழகான பெண்ணாகவே அவள் தோற்றமளித்தாள்.

அவளது நைட் கவுனில் ஒரு பக்கம் ஒரு பிளவு இருந்தது. அது அவள் சுற்றி நடக்கும்போது அவளது தொடையை லேசாகப் பார்த்தது. என்ன நடந்தது என்று கேட்பது போல் புருவங்களை உயர்த்திய நான் அவளை ரசிப்பதை பார்த்தாள்.

இதற்கு. நான் என் கண்களை அழுத்தி. என் பதிலில் எதுவும் குறிப்பிடவில்லை. சமயலறைக்கு செல்லும் போது அவள் சொன்னாள்: அப்போ ஆகாஷ். உனக்கு நம்ம வீடு பிடித்திருக்கிறதா?

நான்: அற்புதம். நான் சொல்வது அற்புதம். அதன் வாடகை எவ்வளவு?

ஷோபா: இப்போதைக்கு அதன் இஎம்ஐயாக மாதம் 25000 செலுத்துகிறோம். 20 லட்சம் முன்பணம் செலுத்தப்பட்டுள்ளது.

நான்: அடடா. அது ஒரு பெரிய விலை.

ஷோபா: ஆமாம். ஆனால் அதன் வசதிகளை நீங்கள் பார்க்க வேண்டும்.

நான்: அவை என்ன?

ஷோபா: 24 மணி நேர மின்சாரம் மற்றும் தண்ணீர். நீச்சல் குளம். உடற்பயிற்சி கூடம். பூங்கா மற்றும் ஒரு பார். இது ஒரு நியாயமான தொகை.

நான்: ஆஹா. நீச்சல் குளமும்?

ஷோபா: ஆமாம். ஏன்? நீங்கள் நீந்தச் செல்கிறீர்களா? நீங்கள் ஜிம்மிற்கு செல்வீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். இல்லையா?

நான்: ஆம். வெளிப்படையாக. நாங்கள் கடலோரப் பகுதியைச் சேர்ந்தவர்கள். எங்கள் இடத்தில் உள்ள ஒவ்வொருவருக்கும் நீச்சல் தெரியும்.

ஷோபா: சரி. நான் இங்கே நீச்சல் பொறுப்பாளரை அறிமுகப்படுத்துகிறேன். நீயும் நீந்தலாம்.

பிறகு ராகேஷ் தன் அறையிலிருந்து வெளியே வந்து என்னைப் பார்த்து: ஏய் ஆகாஷ்! உங்கள் பயணம் எப்படி இருந்தது?

5 வருடங்களுக்குப் பிறகு இப்போதுதான் அவரைப் பார்க்கிறேன். ஆனால் எனக்கு ஆச்சரியமாக. அவர் அப்போது இருந்ததைப் போலவே. ஒரு இளம் ஸ்டாலியன் போல. எந்த ஒரு பிச்சையும் அங்கேயே ஃபக் செய்யத் தயாராக இருக்கிறார். எந்த மாற்றமும் இல்லை.

நான்: நன்றாக இருந்தது பையா (பையா என்றால் ஹிந்தியில் பெரிய அண்ணன்). ஒரே விஷயம் என்னவென்றால். ரயில் நேரத்தில் செய்யப்பட்ட மாற்றங்கள் எனக்கு தெரியாது. அதனால் புறப்படும் முன் அவசரம் போல் இருந்தது. மேலும் இது சீக்கிரம் வந்து விட்டது. நான் உங்களை தொந்தரவு செய்ய வேண்டும்.

ராகேஷ்: அட அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல. ஷோபாவுக்கு உன் வருகையை சொன்னேன். ஆனால் எனக்கும் நேரங்கள் தெரியாது.

ஷோபா: நீங்கள் எங்களை தொந்தரவு செய்ததாக நினைக்காதீர்கள். எப்படியும் பால்காரர் எங்களை அதே நேரத்தில் எழுப்பப் போகிறார்.

திடீரென்று எனக்கு பால்காரரின் ஞாபகம் வந்து சொன்னேன்: ஓ ஆமாம் பாபி. அந்த பால்காரர் பணம் கேட்டார்.

ஷோபா: ஓ சரி அடுத்த முறை அவருக்கு பணம் தருகிறேன். அதை நான் மறந்துவிட்டேன்.

ராகேஷ்: நாளை மறுநாள் அவருக்கு சம்பளம் கொடுங்கள். நான் நாளை காலை மும்பைக்கு கிளம்புவேன்.

ஷோபா: சரி. நீங்கள் கொஞ்சம் பேசுங்கள். அதற்குள் எல்லோருக்கும் டீ வாங்கித் தருவேன். என் மைத்துனர் அவனுடைய இடத்திற்குத் திரும்பிச் சென்று அவனுடைய அண்ணி அவனுக்கு ஒரு கோப்பை தேநீர் கூட கொடுக்கவில்லை என்று கூறுவதை நான் விரும்பவில்லை. ஹா ஹா ஹா!

நான்: ஓ. பாபி! இப்போது என்னை சங்கடப்படுத்த வேண்டாம். நான் அப்படி ஒன்றும் இல்லை.

ஷோபா: ஓ. அப்படியா! எனக்கு ஒரு வாய்ப்பு கொடுங்கள் மிஸ்டர். ஆகாஷ். நீங்கள் ஜாகிர் ஹுசைனைப் போல் நடித்து “வா தாஜ்” ஹா ஹா ஹா என்று சொல்லும் அளவுக்கு அற்புதமான தேநீரை நான் தயார் செய்வேன்!

ராகேஷ்: இதைப் பற்றிப் பேசுவதை விட நீங்கள் அதைத் தயாரிக்கத் தொடங்குவீர்களா? சீக்கிரம் செய். நான் என் அலுவலகத்திற்கு தயாராக வேண்டும்.

ஷோபா ராகேஷை முகம் சுழித்து: ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்.

ஷோபா சமையலறையை நோக்கி வேகமாக சென்றாள். அவளது நைட்கவுன் மேல் பகுதியில் முதுகின்றி இருப்பதையும். இரண்டு சரங்களை மட்டும் கடந்து செல்வதையும் நான் கவனிக்கிறேன். இது அவளது தோள்பட்டை மற்றும் முதுகின் மிகத் தெளிவான பார்வையை எனக்குக் கொடுத்தது. அவள் உள்ளே பிரா அணியவில்லை என்று அர்த்தம். சட்டென்று திரும்பி என்னை கண் சிமிட்டி பார்த்தாள்.

ஷோபா: ராகேஷுக்கும் என் காலை மிகவும் பிடிக்கும். அவனால் என் கால்களை இழுப்பதை எதிர்க்க முடியாது.

அவள் என்னைப் பார்த்து கண் சிமிட்டிய விதம். நான் வந்ததும் அவள் வெறும் கால்களையே வெறித்துப் பார்ப்பதை அவள் பார்த்தாள் என்று அர்த்தம். எனக்கே கொஞ்சம் வெட்கமாக இருந்தது. தேநீர் தயாரிக்க ஆரம்பித்து தன் வேலையில் மும்முரமாக இருந்தாள்.

அதன் பிறகு நானும் ராகேஷும் எங்கள் பழைய இடத்தில் உள்ள குடும்ப உறுப்பினர்களைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தோம். ஷோபா ஒரு டிரேயில் மூன்று கோப்பை தேநீருடன் வந்தாள். உயரம் குறைந்த சென்டர் டேபிளில் ட்ரேயை வைக்க அவள் குனிந்தபோது. அவளது கவுனின் கழுத்து கீழே தொங்கிக் கொண்டிருந்ததால். அவளது பிளவுகளை நான் கச்சிதமாகப் பார்த்தேன்.

சட்டென்று தன் தலையை என் முகமாக உயர்த்தி சொன்னாள்: ஆகாஷ்! நீங்கள் வெறித்துப் பார்ப்பீர்களா அல்லது சுவைக்க விரும்புகிறீர்களா?

நான் ஊமையாக இருந்தேன். அவள் தொடர்ந்தபோது அவள் கேட்டதை மீண்டும் கேட்கிறேன்: என் பால் தேநீர்?

அவள் என்ன சொல்கிறாள் என்று எனக்கு தோன்றியது. என்னை முற்றிலும் அறியாததைப் பார்த்து. அவள் சொன்னாள்: நான் பாலில் செய்யப்பட்ட தேநீர் என்று சொன்னேன். அது கருப்பு தேநீர் அல்ல. இல்லையா? நீங்கள் என்ன குழப்பத்தில் இருக்கிறீர்கள்?

ராகேஷ் சிரிக்க ஆரம்பித்தான்: அதை நிறுத்து ஷோபா. ஏழை. அவனை கிண்டல் செய்வதை நிறுத்து. எப்படியிருந்தாலும் ஆகாஷ். பெங்களூரில் ஒரு நேர்காணலுக்குத் திட்டமிடுகிறீர்களா?

நான்: ஆமாம். பையா. இந்திரா நகரில் உள்ள ஏதோ ஒரு நிறுவனத்தில் இருந்து எனக்கு அழைப்பு வந்துள்ளது

ராகேஷ்: அது நல்லது. பெங்களூரில் விலை உயர்ந்த இடம். எனவே நிச்சயமாக நிறுவனம் நன்றாக இருக்க வேண்டும். அங்கு அவர்களின் அலுவலகம் இருக்க வேண்டும். அதாவது நல்ல சம்பளம்.

ஷோபா: ஆஹா. அருமை. ஷிவானி கூட அங்கேயே தங்கியிருக்கிறாள்.

ராகேஷ்: ஷோபா. அந்த இடத்தை அவருக்கு உதவுமாறு நீங்கள் ஏன் அவளிடம் கேட்கக்கூடாது?

ஷோபா கோப்பையிலிருந்து தேநீரைப் பருகிக்கொண்டே குறும்புப் பார்வையுடன் என்னைப் பார்க்கிறாள்.

ஷோபா: அதை நீ என்னிடம் சொல்லவேண்டாம் ராகேஷ். ஆகாஷுக்கு எல்லா வகையிலும் உதவ விரும்புகிறேன்.

நான் தலைப்பை மாற்ற முயற்சி செய்து கேட்டேன்: ஷிவானி யார்?

ஷோபா: என் அக்கா. ஷிவானி. இந்திரா நகரில் தங்கி வேலை பார்த்து வருகிறார். அங்குள்ள இடங்கள் மற்றும் இருப்பிடங்களில் உங்களுக்கு உதவுமாறு நான் அவளிடம் கேட்பேன்.

நான்: மிக்க நன்றி பாபி. நான் ஊருக்குப் புதியவனாக இல்லாவிட்டால் யாரையும் தொந்தரவு செய்திருக்க மாட்டேன்.

ஷோபா: கவலைப்படாதே ஆகாஷ். என்னுடைய ஒவ்வொரு உதவிக்கும் நீ நல்ல பணம் கொடுப்பதை நான் உறுதி செய்கிறேன். எப்படியிருந்தாலும். நான் ஒரு தொழிலதிபரின் மகள். ஹா ஹா ஹா!

ராகேஷ்: இன்னைக்கு ஏன் இவ்வளவு ஆவேசமா பேசிட்டு இருக்கீங்கன்னு எனக்கு ஆச்சரியமா இருக்கு ஷோபா. போய் உன் மேலங்கிக்கு மேல் ஏதாவது அணிந்துகொள். உன் பேச்சுக்கள் மற்றும் விஷயங்களைக் கொண்டு ஆகாஷை கிண்டல் செய்வதை நிறுத்து.

ஷோபா: சரி சரி! பெரிய அண்ணா பேசுகிறார். ஹா ஹா ஹா!

ஷோபா எழுந்து தன் அறைக்கு நடக்க ஆரம்பித்தாள். அவள் போகும்போது. ராகேஷின் காதுகளில் கூச்சலிட்டு சொன்னாள்: நான் மறைப்பதற்கு எதையாவது எடுக்கப் போகிறேன். இன்று மிகவும் குளிராக இருக்கிறது.

ராகேஷ்: ஆமாம். இன்று மழை பெய்யும் என்று நினைக்கிறேன்.

ஷோபா: ஓ. கண்டிப்பா இன்னைக்கு மழை பெய்யணும். 5 வருடங்களுக்குப் பிறகு ஆகாஷ் தனது 5 வயது புதுமணத் தம்பி மற்றும் அண்ணியைப் பார்க்க வந்தபோது. ஹா ஹா ஹா!

ஷோபா தனது அறைக்குச் சென்று. நைட் கவுன் மீது ஒரு ஒளிஊடுருவக்கூடிய அங்கியை அணிந்து கொண்டு உடனடியாக வெளியே வந்தாள். அவள் என்னதான் அணிந்திருந்தாள். குட்டையான துணி. அல்லது முழுவதுமாக மூடியிருந்தாலும். எல்லாவற்றிலும் அவள் நரக அழகுதான். அதற்குள் ராகேஷ் டீயை முடித்துவிட்டு எழுந்தான்.

ராகேஷ்: சரி. நான் போய் என் ஆபீஸ்க்கு ரெடியாகி வரேன். காலை உணவை ரெடி பண்ணுங்க ஷோபா. ஆமாம். அதற்கு முன். ஆகாஷின் அறையைக் காட்டு.

ஷோபா அவனை கிண்டல் செய்து: சரி. மிஸ்டர் ராகேஷ். நான் அதை உறுதி செய்கிறேன். நீங்கள் உங்கள் வேலையை முடித்துவிட்டு ஒரு சுவையான காலை உணவுக்கு வரலாம்.

ராகேஷ் என்னை நோக்கி திரும்பி சொன்னான்: ஆகாஷ் உன் வருகையால் அவள் எவ்வளவு உற்சாகமாக இருக்கிறாள் என்று பாருங்கள். நிறைய சாக்லேட்டுகள் வைத்திருந்த குழந்தையைப் போல் பைத்தியமாக நடிக்கிறாள்.

நான்: இல்லை. பாபி. நீங்கள் செய்ய வேண்டியதில்லை. நீங்கள் சாதாரணமாக இருந்தால் எனக்கு நல்லது. நான் உன்னைப் பற்றி என் பெற்றோரிடம் புகார் செய்யப் போவதில்லை.

ராகேஷ்: ஆமாம்! அது என் தம்பி ஆகாஷ். ஷோபாவைப் பார். என் குடும்ப உறுப்பினர்கள் உங்களைப் போல் இல்லை. ஹா ஹா ஹா! இப்போ போய் காலை உணவை ரெடி பண்ணு.

ராகேஷ் சென்றதும். ராகேஷ் அமர்ந்திருந்த இடத்தில் ஷோபா அமர்ந்தாள். ஆனால் இப்போது அவள் அமைதியாக இருந்தாள். அவள் முகத்தைப் பார்த்து நான் கேட்டேன்: என்ன நடந்தது பாபி?

ஷோபா: எங்கள் திருமணம் காதல் திருமணம். எங்களுக்கு நடிகர்கள் பிரச்சினை இருந்தது. ஆனால் இன்னும். விருப்பமில்லாமல். எங்கள் குடும்பத்தினர் எங்களுக்கு திருமணம் செய்து வைத்தனர். உங்களுக்குத் தெரியாமல் இருக்கலாம். ஆனால் உங்கள் குடும்பத்திலிருந்து எங்களைப் பார்க்க வந்த முதல் நபர் நீங்கள்தான். அதனால்தான் நான் மிகவும் உற்சாகமாக இருந்தேன்.

நான்: வா. பாபி. அதற்காக உன் புன்னகையை இழக்க வேண்டியதில்லை. நாம் ஒன்றாக காலை உணவை சமைப்போம். முதலில் என் அறையைக் காட்டு. நான் ப்ரெஷ் ஆகி திரும்பி வருவேன். பிறகு போஹா சமைப்போம். ராகேஷ் பையா நாங்கள் சிறியவர்களாக இருந்தபோது போஹா சாப்பிடுவதை விரும்பினார்.

ஷோபா: ஆமாம். அதைப் பற்றி அடிக்கடி சொல்வார். சரி வா. உன் அறையைக் காட்டுகிறேன்.

அவள் என்னை மூடிய படுக்கையறை ஒன்றுக்கு அழைத்துச் சென்று சொன்னாள்: இதோ. இனிமேல் இது உங்கள் அறை. அதுதான் அட்டாச்டு பாத்ரூம்.

நான் கிடைத்த அறைக்கு அருகில் மூடியிருந்த மற்ற கதவைப் பார்த்து கேட்டேன்: அது என்ன மற்ற அறை?

ஷோபா: அது? அது என் சகோதரியின் அறை. அவள் அல்ல. ஆனால் அடிப்படையில். அவள் இங்கு வரும்போது. அவள் அங்கேயே இருப்பாள். சரி. நீ போய் குளித்துவிட்டு காலை உணவுக்கு வா. ராகேஷ் சிறிது நேரத்தில் தயாராகிவிடுவான். நான் அவசரப்பட்டு அவனுக்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டும்.

நான்: அப்புறம் போஹா?

ஷோபா: இன்னும் கொஞ்ச நாள் பண்ணுவோம். இன்று நேரமில்லை.