அனைவருக்கும் வணக்கம் நண்பர்களே. என் பெயர் அருள். நான் சென்னை, பல்லவரத்தில் வசிக்கிறேன். நான் ஒரு கம்பெனியில் பணியாற்றி வருகிறேன். என் வேலை முழுவதும் கணினியில் தான். என் கம்பெனியில் இன்டர்நெட் இணைப்பு உள்ளது. வேலை நேரம் போக, என் மொபைலில் ஆபாச படங்களை பதிவிறக்கம் செய்து கொள்வென். சேமித்த படங்களை சனிக்கிழமை தோறும் இரவில் பார்த்து கை அடித்து விட்டு தூங்குவது வழக்கம். படம் நன்றாக இருந்தால் Pendrive வில் சேமித்து வைத்து கொள்வென். வீட்டில் யாரும் இல்லாத நேரத்தில் TV யில் போட்டு பார்ப்பேன்.
என் வீட்டு பக்கத்தில் ஒரு தம்பதி வசித்து வருகின்றனர். அந்த வீடு எங்களுடையது தான், வாடகைக்கு விடுருக்கிறோம். அவர்களுக்கு ஒரு பெண், ஒரு ஆண் பிள்ளைகள் உள்ளன. அவள் பெயர் ரேகா. 30 வயது இருக்கும். அவள் பார்ப்பதற்கு அழகாக இருப்பாள். அவள் முலை கொஞ்ச பெருசாக இருக்கும். அவள் கணவன் அதிகமா கை வைக்காத காரணத்தால் அவளின் முலை நேராக நிமிர்ந்து நிற்கும். அவள் வீட்டு பக்கத்தில் உள்ள அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் சமையல் வேலைக்கு செல்வாள்.
அவளிடம் எனக்கு ஆசை(தனியாக இருக்க) எதுவும் இல்லை. பக்கத்து வீடு வேற. என் வீட்டில் மாட்டிக்கொண்டால் அசிங்கம். இதுவும் ஒரு காரணம். ஆனால் அவளின் பின்னழகையும், அவள் பார்க்காத போது அவளின் மார்பங்களை பார்த்து ரசிப்பேன். இரண்டு பிள்ளைகளுக்கு அம்மா மாதிரி தெறியாது. அவளின் கணவன் ஞாயிறு உற்பட தினமும் வேலைக்கு சென்று விடுவார். சில ஞாயிற்றுக்கிழமை விட்டில் இருப்பார். அவளுடைய பிள்ளைகளும் பள்ளிக்கு சென்றுவிடுவார்கள். மதியத்திற்கு மேல் அவள் வீட்டில் தனியாக இருப்பாள்.
ஒரு நாள், ஞாயிற்று கிழமை அன்று வீட்டில் யாரும் இல்லாத போது கதவை மூடி கொண்டு டீவியில் படம் பார்த்து கை வேலை செய்துவிட்டு Pendrive வை டேபிள் மேல் வைத்து இருந்தேன். எடுத்து வைக்க மறந்துவிட்டேன். வழக்கம் போல் திங்கட்கிழமை வேலைக்கு சென்று விட்டேன். அவளின் பிள்ளைகள் எங்கள் வீட்டில் வந்து விளையாடுவார்கள். அப்படி விளையாடும் போது அந்த Pendrive வை எடுத்து சென்றுவிட்டார்கள். நான் அடுத்த படம் பதிவிறக்கம் செய்யும் போது தான்.
Pendrive ஞாபகம் வந்தது. பணி முடிந்து வீடு வந்து Pendrive வை வைத்த இடத்தில் பார்த்தேன். அங்கு அதை காணவில்லை. என் அம்மாவிடம் அதை ஏடுத்தாய என்று கேட்டேன். இல்லை என்று சொல்லிவிட்டார். பிறகு அவளிடம், “உங்கள் பசங்க Pendrive எதாவது கொண்டு வந்தார்கள?” என்று கேட்டேன். அவள் வீட்டிற்கு சென்று தேடி பார்த்து இல்லை என்று கூறிவிட்டார். பசங்க எடுக்க மாட்டாங்க, எடுத்த இங்க தான் இருக்கும். கிடைத்தால் தருகிறேன் என்று சொல்லிவில்லாள்.
பிறகு அவள், அதில் என்ன கம்பெனி சம்பந்தப்பட்ட முக்கியமான விஷயம் இருக்கா என்று கேட்டாள். நான் சிரித்துக்கொண்டே ஆம் என்று கூறிவிட்டு என் வீட்டில் வேறு எங்காவது இருக்க என்று தேடினேன். ஆனால் கிடைக்கவில்லை. அவளின் பசங்ககிட்டையும் கேட்டேன், இல்லை என்றார்கள். அது யாரிடமும் கிடிக்கக்கூடாது என்று மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டேன். இரண்டு நாட்கள் கழித்து மீண்டும் அவளிடம் Pendrive கிடைத்ததா என்று கேட்டேன். கிடைக்கவில்லை என்று கூறிவிட்டாள். நானும் போனால் போகட்டும் என்று விட்டுவிட்டேன். அன்று இரவு, ஊரில் நடக்கவிருக்கும் கல்யாணத்துக்கு அனைவரும் சென்றுவிட்டேம்.
நான் மீண்டும் கேட்டாதால், அவள் வீட்டில் தேடி பார்ப்போம் என்று அடுத்த நாள் தேடினாள். ஆனால் கிடைக்கவில்லை. பிறகு பசங்க விளையாடும் பொருட்களில் தேடினாள். அங்கு அது இருந்தது. அவள் என் அம்மாவிற்கு போன் செய்து ஊருக்கு சென்று விட்டீர்களா, எப்போ வருவீர்கள் என பேசிவிட்டு, Pendrive கிடைத்துவிட்டது என்று கூறினால். என் அம்மாவும் என்னிடம் கூறிவிட்டார்.
எனக்கோ ஒரே பயம். அதில் உள்ளதை பார்த்து விட்டால், என்னை பற்றி என்ன நினைப்பார்கள்?, வீட்டில் சொல்லிவிட்டால் என்ன செய்வது என்று பயம். அவளுக்கு போன் செய்து அதில் இருப்பதை பார்க்காவேண்டாம் என்று சொல்ல நினைத்தேன். ஆனால் சொன்ன பிறகு அதில் என்ன இருக்கு என்று ஆர்வத்தில் பார்த்து விட்டால் என்ன செய்வது என்று ஒரு பக்கம் பயம். ஒரு யோசனை வந்தது. என் நண்பன் வினோத்ற்கு போன் செய்து விஷயத்தை கூறி, அவளிடம் அதை வாங்கி வைத்து கொள். சென்னை வந்ததும் உன்னிடம் இருந்து வாங்கி கொள்கிறான் என்று சொல்லிவிட்டேன்.
அவனும் சரி என்றான். பிறகு அவளுக்கு போன் செய்து என் நண்பனிடம் கொடுக்க சொன்னான். அதற்கு என்ன அவசரம் இங்கு வந்த வங்கிக்கோ என்றால். அது என் நன்பனுடையது. இப்போ கேட்கிறான் என்றென். சரி என்றாள். ஆனால் என் நண்பன் சோதப்பிவிட்டான். அதை வாங்கவில்லை. அவள் எனக்கு போன் செய்து உன் நண்பன் இன்னும் வரவில்லை. எப்போ வருவான்? மணி அச்சு. நான் வேலைக்கு செல்ல வேண்டும் என்று சொன்னாள்.