சென்னை கோவிலம்பாக்கம் அருகில் வளர்ந்து வரும் ஒரு ஏரியாவில் கட்டப்பட்டு வரும் ஒரு தனி வீட்டின், கட்டிட மேஸ்திரி முத்துமாரி. அருப்புக்கோட்டையை சேர்ந்தவன். கட்டிடம் கட்டும் காண்ட்ராக்டர் எல்லா பொறுப்பையும் முத்துவிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு, வார வாரம் சனிக்-கிழமை அன்று சம்பளம் போட மட்டும்தான் வருவார். மற்ற நாட்களில் முத்து வைத்தது தான் சட்டம். முத்துவின் குடும்பம் ஊரில் இருக்கிறது. அவன் மட்டும் தனியாக அந்த கட்டடத்தில் இருக்கிறான்.
பொதுவாக மேஸ்திரிகளுக்கு கீழ் வேலை பண்ணும் சித்தாள்கள் மீது எப்போதும் ஒரு கண் உண்டு.
முத்துமாரியும் அதுக்கு விதி விலக்கு அல்ல. பாவம் அவன் குடும்பத்தை விட்டு தனியாக இருக்கிறான். கட்டும் கட்டத்திலேயே வாசம். நிர்பந்தத்தினால், அவன் தனியாக இருக்கிறன். அவனுக்கும் அவன் மனைவிக்கும் அது புரியும். ஆனால் பாழாப்போன தடிக்கு அது புரியுமா. ராத்திரியானால் எங்கே எங்கே அன்று அலைகிறது. ஐப்பசி முதல் மாசி வரை பகலிலும் அலைகிறது.
சென்ற ரெண்டு நாட்கள் பெய்த மழையால் வேலை இல்லை. அன்று காலை சற்று வானம் வெளுத்து இருந்தது. இன்று வேலை இருக்கும் என்று எண்ணி ஆட்கள் வேலைக்கு வந்தார்கள். அவர்களில் சரளாவும் ஒருத்தி. எல்லோரையும் வேலை இல்லை என்றுசொல்லி முத்து திருப்பி அனுப்பிவிட்டான். சரளாவை சற்று இருக்க சொன்னான். போன வாரமே ரெண்டு நாளைக்கு வேலைக்கு வேண்டாம் என்று சொன்னாதால், அவள் ரொம்ப வருத்தமடைந்து அவனை கெஞ்சினாள். அவளுக்கு நோ நோ என்றான். அடுத்த தடவை உனக்கு தருகிறேன் என்று சொன்னாதால், அவளை இன்று இருக்க சொன்னான்.
சரளா சொன்னாள். என் வீட்டுகாரரும் ரெண்டு நாளா ஊரில் இல்லை. வீட்டில் சும்மா இருக்க முடியாது. இருக்கும் வேலையை கொடுங்க. மேலும் உங்களுக்கு மதியம் சோறாக்கி போடறேன் என்றும் கசிந்தாள். முத்து வேறு விதமாக கணக்கு பண்ணினான். வயதுக்கும் சோறாச்சு. பூளுக்கும் சோறு போடலாம் என்று திட்டம் தீட்டி, அவளை சின்ன சின்ன வேலைகள் பண்ண சொன்னான். பின்னர் அவளை அழைத்து, பணம் கொடுத்து, கொஞ்சம் மீன் வாங்கிக்கொண்டு வா. பின் குழம்பு வெச்ச்சு சோறாக்கு. இருவரும் சேர்ந்து சாப்பிடலாம் என்றன்.
அவளும் மீன் வாங்கி குழம்பு வெச்சு அவனை அழைத்தாள். இருவரும் சேர்ந்து சாப்பிட்டார்கள். அவன் சொன்னன். சரளா உனக்கு தனியாக இருக்க பயம் இல்லையா என்றான். அவள் தலையை குனிந்து கொண்டு, பயம் இல்லை. ராத்திரிதான் ரொம்ப போர் என்றாள். முத்து சொன்னான்: இங்கே மட்டும் என்ன வாழுதாம். அதே கேஸ் தான். உனக்காவது ரெண்டு மூணு நாளில் விடிவு. எனக்கு ஊருக்கு போகும் வரை போர் தான். நான் பொறுத்துப்பேன். அது பொறுக்காதே என்றான். அவள் சினுங்கிகிக்கொண்டு எது பொறுக்காது என்றாள்.
ஆமாம். நீ இன்னும் சின்ன புள்ளத்தான். ஒண்ணுமே தெரியாது. ஓட்டையும் கட்டையும் என்று சொல்லி அவளை கையை பிடித்து தன்தடியின் மீது வைத்து அழுத்தினான். ஏற்கனவே தடித்து இருந்த ராடு இன்னும் பெரிசாகி விஸ்வரூபம் எடுத்தது. சரளாவோ அதை உடும்பு போன்று பிடித்து அழுத்திக்கொண்டே இருந்தாள். அவளின் அடிபாகமோ, நெருப்பாக கொதித்தது. பூள் குத்து வாங்கி நான்கு நாட்களுக்கு மேலாகி, இப்போது வெந்து கொண்டு இருந்தது.
சரளாவின் கை மேஸ்திரியின் தடியை அமுக்க அமுக்க, இவள் புண்டை பெருத்து வீங்கியது. நீர் சுரந்தது. இனி தாங்க முடியாது என்ற நிலை வந்தவுடன், மேஸ்திரி சோதனை பண்ணியது போறும். சீக்கிரம் ஏறுங்க. அப்போததுதான் இந்த சிறுக்கி கொஞ்சம் அடங்குவாள என்று சொல்லிக்கொண்டே, புடவையை கயட்டினாள். கல்லு போன்று குத்தி நிக்கும் முலைகளை கண்டவுடன், முத்து அவைகள் ரெண்டையும் ரெண்டு கையால் பிடித்து பிசைந்தான். சரளா அவன் பூளில் இருந்த கையை எடுத்துவிட்டு, பாவாடை நாடாவை அவிழ்த்து கால் வழியாக கயட்டி தூக்கி போட்டாள்.
முத்து அவள் புண்டையை பார்த்தவுடன், கைகளை எடுத்துவிட்டு, அந்த கருமுடி அடர்ந்த கூதியை கிராமத்தில் கன்னுக்குட்டியை தடவி கொடுப்பதுபோல தடவினான். முன்பே அந்த கூதி பெருத்து ஒப்பி பூரி போல இருந்தது. இவன் கைப்பட்டவுடன், பலூன் போல மேலும் ஒப்பியது. சொர்க்கவாசல் கதவுகள் லேசாக திறந்து கொண்டன.
முத்து புண்டையை நோண்டிக்கொண்டு இருக்கும் சமயத்தில், சரளா ரவிக்கையை கயட்டி தூக்கி போட்டு, கருப்பு மல்கோவாவை காட்டினாள். குழந்தைகள் ஒன்றை பார்த்து மற்றவைகளை விடுவது போல, அந்த கல்லு மாங்காய்களை பார்த்தவுடன், முத்து புண்டையை விட்டு கையை எடுத்து அந்த கொங்கைகளில் வைத்தான்.
வைத்து அமுக்கினான். பிசைந்தான். சற்றே தொங்கி இருக்கும் மனைவியின் பாச்சிகளை நினைத்துக்கொண்டே இந்த கருங்கல் பாச்சிகளை அமுக்கினான். அவனால் பொறுக்க முடியவில்லை. அப்படியே வாயில் வைத்து சப்பினான். சரளாவுக்கு இது புதுமையாக இருந்தது. என்ன தான் அவள் கணவன் பாச்சிகளில் வாய் வைத்தாலும், இது போல இல்லை. காம்புகளை லேசாக கடித்தான். சரளாவோ விடாமல் அவன் பூளை உருவி விட்டு கொண்டே இருந்தால். அது ஒரு சமயத்தில் சுமார் 10 இன்ச் நீளத்துக்கு நீண்டது.